Geçtiğimiz günlerde, Namık Kemal Lisesi öğrencileri yeni çıkaracakları okul dergisi için röportaja geldiler.

Daha önceden hazırladıkları sorular eşliğinde keyifli geçen röportajın içinde öğrenci kardeşlerimin “Başarı”ya odaklanmış olmalarını manidar buldum.

Eve gelip de o günün muhasebesini yaptığımda, benim de genç kardeşlerimin yaşında aynı şeylere yani başarıya odaklandığımı ve hatta başarının, tutkuyla hayatımın hedefi olduğunu fark ettim.

Hayatımda başarı olarak tanımlanacak bir şeyler var mı?

Açıkçası bunun cevabını ben de bilmiyorum.

Sadece şunu diyebilirim, yaptığım birçok şeyin sonunda insanlar zaman zaman beni başarı tanımının altına oturttular. Bunun için çok teşekkür ederim…

Oysa bir işi yaparken asla başarılı olayım düşüncesiyle yola çıkmadım.

Gerçekte başarı fazla umurumda olmadı, ben sadece hayallerimi gerçekleştirdim.

Bugün hayatın içinde kendimi getirdiğim noktada, başarı konusunda şimdi ne düşünüyordum?

Bu konu da düşüncelerimi sizlerle paylaşmak istedim.

Şimdiden lütfedip, sabır gösterip yazımı okursanız bu yazının başarısı da bu olur benim için… Ayırdığınız zaman için teşekkür ederim.

Başarı asla bir hedef değildir,

Ama tesadüf de değildir.

Hayatımda başarının önemini düşündüğümde, başarının yaptığım işlerde asla hedefim olmadığını görüyorum.

Ben, sadece yaptığım işe odaklandım.

Gerçekleştirilmesi gereken şey sadece benim istediğim şeyin kendimce nasıl gerçekleşip gerçekleşemediği idi.

Başkalarının o işi nasıl yaptığımızı hatta başarı ve başarısızlık sorgulamasının pek bir önemi yoktu.

Yapılan işe aşk ve tutkuyu eklediğinizde, biten işin sonucunu gören kişilerce başarı olarak tanımladıkları sadece, o işi yaparken ki heyecan ve aşkıma şahit olmalarıydı.

Hepsi bu.

Doğru seçilmiş bir hedef ve mesleğin, sıradan bir ödülüdür başarı.

Yaşarken asıl ödül; beraber yürüdüğümüz insanlarla olan derin ve ruha dair paylaşımlarımızdır.

Gerçekliği olan şey, ruha dokunur nitelikteki hayata sunduklarımızdır.

Bir işi gerçekleştirirken duyulan endişe, başarısız olmaktan kaynaklanır.

Başarısızlık, gerçekte başarı kadar önemlidir.

Gerçekleşen hayallerimiz, hayal kırıklıklarımızın bir ödülüdür aslında.

Buradan da şu sonuç çıkıyor; başarılı olmaya odaklandığımızda ve sürekli enerjimizi başarılı olmaya harcadığımızda, başarısızlıklarımızın asıl gerçek kutlanması gereken nitelikteki anlarımız olduğunu ıskalarız!

“Yaşasın başarısızlık ve hayal kırıklıkları” diyebilmek gerek bazen.

Başarısızlık ve hayal kırıklıklarını kutlayıp, kutsamayı öğrenmek gerek.

Bunu öğrenmek, modern dünyanın sanal değerleri arasında kaybolmuş olan günümüz insanına başarılı olmanın ve başarılarıyla kendini tanımlamanın yorucu yanına direnmeyi sağlar.

Başarısızlık ve hayal kırıklıklarını kutlayıp, kutsamayı öğrenmek; bu kadar koşuşturmacanın ve kendini hırpalamanın arasında, bir durup kendini dinleme ve içe dönmeyi sağlayan mucizevî birer duraktır.

Doğru mesleği ve hedefi seçmişseniz, başarı sizin için sıradan bir alışkanlıktır aslında.

Başarı sarhoşluğuna kapıldığında bir insan, işte o zaman tehlike çanları çalmaya başlar.

Başarı eğer değerinde algılanıp, hayatın normal bir kazanımına dâhil edilemezse, insanı durduran ve beraberinde getireceği daha büyük başarılarında engeli olacaktır.

Yani bir önceki başarımızı doğru değerlendirip daha büyük bir başarıyı doğurmasına izin vermezsek bizi durduracak ve engelleyecektir.

Başarı, bizi diğer insanlardan üstün kılmaz.

Ancak farklılaşmışız gibi gösterebilir.

Oysa başarı elde edildiği müddetçe insanı mütevazılaştıran hatta sıradanlaştıran bir olgudur.

İyi ki de öyledir.

Başarılarıyla böbürlenen birinin katlanılmazlığını hepimiz zaman zaman yaşıyor ve görüyoruz.

Uzun lafın kısası, yaşamımızın önüne başarıyı hedef olarak koymak yerine “Yaşamayı” koymak gerek.

Başarı, hedeflerimizin önünde karşılaştığımız en sıradan hal ve sonuçların bütünü olup, sıradan başarıların birikerek bir mucizeye dönüşmesine ben, Ya-şa-mak diyorum.

Hepsi bu...